Bana gecenin kederini bırakma! Çünkü acıdan fazlasına alıştım! Başka yollar dene, başka sular dök üstüme... Üşüme!
Birikmiş sözcükler var dimağımda, güne değmemiş hüzünler...
Bana kararmış sular getirme, çünkü sulardan fazlasına alıştım! Başka kuyular göster, başka karanlıklar çek üstüme...!
Gitme!
Havadan sudan sesler var hatıralarımda, uçurumlardan düşmüş rüyalar...
Bana çocukluğuma değen güzler getir, çünkü masaldan fazlasına alıştım ben! Başka yalnızlıklar bul, başka aşklarla vur beni..!
Sevme!
Uçurtma olmuş, gitmiş bir dala dolanmış umut, dalda gül olmuş... Bana o gülü göster, çünkü onun dikeninde izim var! Başka parmaklar bul kendine, başka sevgililerin avucunda el olsun..!
Ama sen olma!
Cana gel, bekliyorum..! Üşenme!
30 Mart 2012 Cuma
21 Mart 2012 Çarşamba
Denizin üzerinde...
"Bana kimliksiz olmayı dayatıyorsunuz", dedi adam. Soğuk ve ıslak bir günün ortasında, denizin üzerinde ve gözleri bağlıydı... Düşlerine inandığı hayatın peşinden giderken yoluna çıkan etten duvara toslamıştı. İtiraz da ettendi, aşk da ettendi, sevdiğini sandığı her şeyin merkezi kabul ettiği kalp de... Gelip tosladığı o etten duvarın da etten birer kalbi olması inanılmazdı, korkunçtu ve ürkütücüydü. Ama çaresiz işte, gerçek de tam olarak buydu...
Bir yalnızlığın içinden gelmişti zaten, bir yalnızlık daha olmasın diyeydi her şey. Kimsenin diğer hayatlardan şırıngayla kan çekmesine dayanamıyor, reddin idrakinden beslenerek bileniyordu. Onun ki bir düştü ve büyük, çok büyük planlarla değil, basit ve sıradan değişikliklerle, ufak ve sakin bir dirençle seviyordu her şeyi. Düşü kederindendi. Kederi, kader denen yalana yamayarak onun üzerine vardıklarında ya vicdanlarını yanlarına almamışlardı ya da vicdan zaten onların etten kalplerinde olmayan bir yalandı.
Denizin üzerindeydiler. Gözleri bağlıydı ve sonsuz bir rüzgar anlının çatlaklarından sızıyordu aklının zembereğine. Ne o umursuyordu etten duvarı, ne de o etten duvar, onun içinde bir can taşıdığını hatırlıyordu. Her şey usul usul bir derinliğe bakıyordu, her şey bir mavinin koynunda serin, sonsuz bir huzura akıyordu. Can da oraya akıyordu, cana tutunmuş vicdan da, vicdanı kavrayan etten yalan da... Her şey bir inancın içinde, büyük ve sonsuz bir kedere akıyordu. Ardında nal gibi bir çelme takarak etten duvara... "Bana kimliksiz olmayı dayatıyorsunuz, alın sizin olsun canımız, ama kimliğimi alamazsınız!" diye yavaşça bağırıyordu. Boşluğa, boşluğa bağırıyordu! Ve boşluk kendi çukurunda boğuluyordu...
14 Mart 2012 Çarşamba
İnanmak...
İnanmak,
salt ontolojik çağrışımlar içermez, aynı zamanda aklıyla hareket edebilen; bir
dili, bir öz’ü, bir kültürü, bir tarihi bulunan ademoğlunun, kendini içinde
huzurlu ve güvende hissettiği samimi bir fikrin arkasından gitmeyi de kasteder.
Bunun için, inanmış olmak için ille ontolojik bir kutsallığa gerek bulunmaz.
İnanmak, insanın zekâsıyla yönetemediği bazı üst soruların çözümü için bazen idealler,
bazen fikirler, bazen de tasavvur-üstü varlıklar yaratmasıyla huzura ermesidir.
O nedenle, kimi biat edip teslim olan insan, kimi isyanın değil aklın
erdemlerinden beslenerek yeni sorular sorup onların peşinden gider. Halbuki
soru ne olursa olsun, insan “tözsel” ve “iliniksel” özellikleriyle varolan bir
varlıktır. Bununla birlikte insanın tözsel varlığı daima iliniksel varlığının
üstünde durur. “Tözsel varlık”, onun doğuştan sahip olduklarına, “iliniksel varlık”sa
sonradan edindiği kazanımlarına karşılık gelir. İşte insanın toplamı bu
anlamların toplamıdır ve asla tözsel olanın tartışılmasına rıza göstermez/göstermemelidir.
Bu nedenle tözsel varlıkların en evzel olanı olarak dil,
insan olanın en kutsal değeridir ve yaşamsallığının bütün karşılıkları oradan
beslenir. Cinsiyet de böyledir, renk de, ırk da... İnaçsa bu değerlerden sonra
ama aynı zamanda hepsinin toplamıyla ilişkilidir. Bu nedenle inancın rengi,
dili, ırkı ya da cinsiyeti bulunmaz. Zira inancın meşruiyeti kalbin
derinindedir. Hayatta meşru bir aşk ile bağlanmak için inancın derinliklerine
ulaşmak gerekir. Bunun için bir kalbin büyüdüğü en verimli vahanın adına vicdan
denmiştir. İşte okumakta olduğunuz bu metin o vicdanadır ve bir bedende akan onlarca
nehrin suyuyla beslenmiştir. Bu arzu, bin rengin doğasıyla ışıyan, bin dilin
acısıyla harlanan, bin hüznün kederiyle varolan tek bir canın, tek bir inancındır.
Bu metin, bin denizin bir balığının, bin dağın bir bulutunundur. Bu metin büyük
bir itirazın dilidir, imtiyaza yaslanmaz. Öyle de kalacak.
10 Mart 2012 Cumartesi
Ebcet..!
Zira iktidar hep bir muammadır bende. O, silahı olan mı, silahsız olan mıdır bilemedim pek..!
Ama bir şey biliyorum, tereddütsüz...
Öğrenmek, her zaman hakikate dair değildir.
Çünkü; İnsan, inanan biri olduğu için değil, inandığı şey için ölmeli.
Ebcet de budur!
8 Mart 2012 Perşembe
"Yine, yeniden düşünüyoruz…"
"Türkiye Yazarlar Sendikası’nın gelenekselleşen 8 Mart Emekçi Kadınlar Günü Bildirisi’ni bu yıl, altı aydır özgürlüğünden yoksun bir aydın yazdı." Bugün bu sütün onundur.
8 MART BİLDİRİSİ
Yine, yeniden
düşünüyoruz…
Doğuran kadın, emziren kadın, pişiren
kadın, paylaştıran kadın, toplayan temizleyen kadın, hasta bakan, yaşlı bakan
kadın, her şeyi zamanında yetiştiren kadın, onaran koruyan kadın, evdeki
kayıtsız gizli emek üstüne tarlada da gizli emek veren kadın, fabrikada,
okulda, iş yerinde düşük ücretle çalıştırılan kadın, biriktiren yine kadın ama
Karar
veren erkek-----------------Hükümet------------:% 90 erkek
Meclis------------------------------------------------------:%
86 erkek
Yerel
yönetimler------------------------------------------:% 98 erkek
Yönetici
bürokrat-----------------------------------------:% 99 erkek
Sermayeyi
elde tutan-------------------------------------:% 99 erkek
Savaş
çıkartan erkek, ordu erkek-----------------------:% 100 erkek
Şiddete uğrayan kadın, taciz edilen
kadın, tecavüze uğrayan kadın, öldürülen kadın… Bu saldırıların özel adları var:
namus, töre, kıskançlık, aşk… Aslında hepsi aynı, hepsi güçten iktidardan uzak
tutmaya çalışır kadını…
“İtaati kıranın belini kırmak”, en azından
aşağılarda bir yerde tutmak, sindirmek… Bunların hepsi de güç karşısında
sindirme eylemleri. “Gözünü patlatırım”, “kafanı kırarım”, “saçını yolarım”,
“bacaklarını ayırırım”, “burnunu kırarım”. Bunlar burnundan kıl aldırmayanların
eylemleri.
-Kadın,
kendini göstermesin!
-İktidar
mücadelesi için savaş için erkek çocuk yetiştirsin!
-Zekâsını
kamu alanında kullanmasın!
-Yaratıcılığını
eve, süse ve “ kadınsı” faaliyetlerin dışına taşırmasın!
-Muhalefet
etmesin!
-Güce,
yani erkeğe, onun yarattığı geleneğe, onun adaletine, tek başına yaptığı yasaya
itaat etsin!
-Mesleğinde
erkeği geçmesin!
-Yaptığı
işte itibar kazanmasın, kazanacak olursa derhal itibarsızlaştırılsın!
-Ne
yaparsa yapsın, BİR ADIM GERİ DURSUN!
-Kadın
erisin, tortu olsun! Erimeyenler cezasını bulsun. “Uslanmayan” cezaevine
konsun!
-İktidar
kavgalarının, sermayeden karin pazarlık rehineleri olsun!
Evde işte ayrımcılığa uğrayan tüm
Türkiyeli kadınlar; dilini devlet, zekâsını babası, ağabeyi, amcası yasaklamış
Kürt kadınları; dünyada her alanda hâl kenara itilmeye çalışılan tüm kadınların
kız kardeşleri Türkiye’ de doğup büyümüş kadınlar, bilinçlendiler.
20- 30 yıldır her geçen gün uzmanlaşan
örgütleriyle toplantılara, konferanslara, derslere sokaklara çıkıyorlar,
fabrikalarda tarlalarda çalışıyorlar. Siyasette yerlerini alıyorlar.
Biz kadınların düşmanı yok, tespiti var:
Cins
baskısı, erkek iktidarları meşrulaştırmanın ilk ve en kuvvetli adımıdır. Çünkü
en belirgin en yaygın fark cinsiyet farkıdır. En uzun yaşatılmış fark toplumsal
cinsiyet farkıdır.
Başta insan hakları olmak üzere tüm
hakların dışında tutulmaya çalışılan kadınlar, “İNSANOĞLU” kavramıyla
yok sayılmıştır. Kadınlar, iktidar kavramının anlamını değiştirme mücadelesine çoktan
başladılar. İktidar insani ortaklık olacak; diyaloga dayanan anti militarist tutum
iktidar olacak; diyalog üstünlüğü ile hukukun üstünlüğü belirlenecek.
Karar ve yetki alanlarını erkeklerle
yarı yarıya paylaşacağız. Biz barışa karar verdik. Savaşın haklısını da haksızını
da kabul etmiyoruz. Diyaloga, yaşatmaya, paylaşmaya inanıyoruz.
8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Kadınlar
Günü hepimize, tüm kadınlara ve bizi destekleyen herkese kutlu olsun!
Prof Dr. Büşra Ersanlı
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)