Sanatçı kendi paradigmasını çözmüş değildir.
Çünkü ürettiği her eserde kendi yarasını onarmaya çalışır sanatçı.
Oysa onardığı bedeni değil, ruhu olmalı ki,
her sanatçı illa amorf bir
bedenin içinden yaratır eserlerini;
Zeytin ağacı gibi...
Solgun, gri ve
dayanılmaz hüzünlü...
Tam da herkesin ve her şeyin olmak istediği o derin,
o uçsuz nehir misali...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder